موضوع: "عمومی"
تأثیر زنان در نهضت عاشورا
دوشنبه 93/08/26
تأثیر زنان در نهضت عاشورا
مقدمه
حدود 1400 سال پيش در سرزميني به نام كربلا، در ميان ريگ‌زارهاي خشك وبدون حيات، واقعه‌اي شكل گرفت كه با درخشش خود به ابديت پيوست؛ «واقعة عاشورا»،رهبر آن كسي جز «حسين بن علي» نبود، حسيني كه آيين ظلم و ستم را درهم كوبيد.
امام حسين (ع) براي نجات انسان‌ها به پاخاست و قيام كرد و در اين راه حتي‌خاندان خود را هم به استقبال شهادت فرستاد. در كاروان‌ِ حسين فقط يك عده سربازنظامي شركت نداشت، بلكه كارواني عاشق بودند از زن و مرد، پير و جوان، كودك وبزرگ‌سال، كه ماجراي فداكاري‌ها و جان فشاني‌هاي هركدام در تاريخ به جا مانده است.
به راستي امام حسين خوب مي‌دانست كه از مجراي تجهيزات نظامي، قدرت‌درهم كوبيدن آن دستگاه پر قدرت و جبار را ندارد، ولي نقشة امام حسين (ع) براي‌رسيدن به هدف والاي خود، چيز ديگري بود. نقشة او، به تصوير كشيدن فداكاري وجانبازي و شجاعت افراد كاروان بود و شعار آنها «هيهات مِن‌َ الذِّلَه».
در اين ميان، اگر نبود صبر و بردباري زنان هنگام مصائب و داغ عزيزان‌شان و اگرنبود پشتيباني و حمايت همه جانبه (لفظي و عملي) آنان از همسران و فرزندان خود وتشويق آنان به حمايت از مولاي خود تا سر حد جان، عاشورا به كجا مي‌انجاميد؟
به راستي نهضت عاشورا را بدون رشادت‌ها و شجاعت‌ها و بردباري‌هاي بزرگ‌بانوي كربلا، «زينب»، چگونه مي‌توان وصف نمود؟ آن گاه كه زنان با احساسات خود به‌فرزندان و همسران‌شان روحيه مي‌دادند و پرستاري مهربان بر بالين آنها بودند وبا سخن‌و ناله و زاري‌شان لرزه بر اندام دشمنان مي‌انداختند، ناديده نمي‌توان گرفت .
راز همراهي زنان در كاروان
با توجه به نبوغ و علم و مهارتي كه امام در اوضاع سياسي اسلام داشت؛ از روي‌نقشة صحيح و مجراي طبيعي، شروع به مبارزه كرد و هرچيزي كه در پيشرفت مقصودش‌مؤثر بود، به كار بست. مؤثرترين عاملي كه در پيشرفت هدف امام حسين دخيل بود،همراه آوردن و شركت زنان در اين نهضت عظيم ديني بود. اگر امام حسين با يك عده ازياران و وابستگان خود به كوفه مي‌رفت و شهيد مي‌شد، بلافاصله دستگاه‌هاي تبليغاتي‌بني اميه كه در همه جا آماده و مجهز بودند و تمام پيشامدها را به نفع آنان توجيه مي‌كرد،به كار مي‌افتادند.
بر اثر تبليغات سوء بني اميه، مردم اين قيام و جنگ را از جنگ‌هاي معمولي ميان‌اعراب تلقي مي‌نمودند و سر و صداها در مدت كمي خاموش مي‌گشت و باز بني اميه دركرسي سلطنت قرار مي‌گرفت و بر مبناي مرام خود عمل مي‌كرد، اما شركت بانوان در اين‌قيام، نگذاشت نقشة شوم بني اميه عملي شود.
مرحوم آيتي اصرار دارد كه اهتمام زنان اهل‌بيت به خطبه و خطابه در فرصت‌هاي‌مختلف، با بودن امام علي بن الحسين، همه براي اين بوده كه مانع تحريف حادثة كربلاشوند (چه لفظي و چه معنوي). متن آن‌چه واقع شده بود را به صورت خطبه و خطابه بيان‌كردند و هدف‌ِ امام را هم تشريح كردند.
راز مطلب اين است كه حسين مي‌خواهد از راه شهادت، ماده‌اي تهيه كند كه باتبليغ روي آن، براي ابد دستگاه اموي را رسوا سازد و آيين ظلم و ستم آنان را محكوم نمايد.
مرگ و شهادت ركن اساسي و هستة مركزي نقشة حسين است، اگر صحنة‌لرزانندة كربلا به وجود نيايد، زينب كبري و زين العابدين با كدام سرمايه مي‌توانند قدم درراه تبليغ گذارند و با كدام حربه مي‌توانند پيكر ظلم اموي را در هم كوبند.
حسین مي‌رود تا با جانبازي پرشكوه خود، اين سرمايه را تهيه كند، مي‌رود تا باايجاد يك صحنة شكننده، حربة لازم را به دست زينب و بازماندگان خود بسپرد. به‌همين دليل است كه او خود تنها در اين راه نمي‌رود، بلكه زنان و كودكان و جميع‌بستگانش را نيز به همراه مي‌آورد. به او گفتند: اي حسين، اكنون كه خود عازم اين سفرهول انگيز و خطرناك هستي، چرا كودكان و زنان را با خود مي‌بري؟ محمد حنفيه، باچشماني اشكبار اصرار مي‌ورزيد كه حسين از بردن زنان و كودكان خودداري كند، ولي‌حسين به همه يك جواب مي‌داد و مي‌فرمود: «نه، آنها نيز بايد در اين مسافرت با من‌باشند، خداوند خواسته آنان نيز لباس اسارت به تن داشته باشند.»
آري بايد يك كاروان اسير به راه افتد و در لباس اسارت، دربارة قتل حسين تبليغ‌كند و كوفه و شام را منقلب نمايد.
منبع : کتابخانه اینترنتی تبیان ، مفاله خانم فاطمه جهانبخش زاده
